فراوانی مسجد در هزارستان

در دهاتِ هزارستان فراوانی مساجد چگونه است. قابل قبول است، کم است، منطقه به منطقه‌ی فرق دارد.

یک زمان به روستای دیاری که ما در آن مهاجر هستیم، گذرم افتاد، ماشاء الله در هر گوشه‌ و کناری مسجد به چشم می‌خورد. اندک تشنه شدم به مسجدی رفتم درش باز، ولی خالی بود البته موقع نماز نبود. شخصی پیدا شد به من آب داد. گفتم ماشاء الله چقدر مسجد فراوان در این جا است. او مساجد آبادی‌های دیگر را نیز به من نشانداد. منظور این که با یک دید در حدودی چند صد متری در روستای که آبادی‌هایش زنجیر گونه با فواصل کم و بیش از هم قرار داشت، تقریبا پنچ تا مسجد را برشمردم.

اما در بسیاری از مناطق هزاره‌جات که مسافرت می‌کردم در فاصله چند کیلو متر به ندرت یک مسجد به چشم می‌آمد. مثالا در برخی مناطق ولسوالی پنجاب از ده بابلی سه ده دیگر را طی کردم تا یک مسجد در زیرگگ دیدم. همینطور یک ساعت پیاده آمدم تا رسیدم به منطقه خم که آبادی های متعدی را در خود جای داده است یک مسجدم دیدم. البته آبادی بدون حسینیه ندیدم، حتی در کلانده چندتا حسینه نزدیک به هم قرارداشت.

کم بودن فراوانی مسجد سبب شده که برخی نویسندگانی که در اوضاع و احوال مردم هزاره قلم زده و تجربه زندگی بین این مردم را ندارد، به لحاظ کم بودن فراوانی مسجد در هزارجات داوری کند که این مردم روزه می‌گیرد ولی نماز نمی‌خواند.

کم بودن مسجد در این مناطق به خاطر رعایت احکام سختگیرانه نظافت مسجد و فقدان امکانات در این نواحی در برخی از زمان ها بوده است. وگرنه مردم هزاره در رعایت وظایف و تکالیف دینی سرآمد مسلمانان است. این نکته به مطلبی اشاره دارد و نویسندگان این مرز بوم وظیفه دارند که حق مردم شان را اداء کنند. بنده در سهم خود در آینده توفیقی بود در باره آن مختصری خواهم نوشت. انشاء الله

احمدزاده بامیانی 31 جوزای 1394